Άτομα που έχουν επιβιώσει από κάποιο έντονα τραυματικό γεγονός όπως οι πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές στην Ανατολική Αττική είναι πιθανόν να αναπτύξουν το «σύνδρομο του επιζώντα». Το σύνδρομο χαρακτηρίζεται από ενοχικές σκέψεις όπως «Γιατί δεν πέθανα κι εγώ;», «Γιατί εκείνος/η/το παιδί μου πέθανε κι εγώ όχι;», ή/και «Αν είχα κάνει αυτό, θα τους είχα σώσει», «Τι θα μπορούσα να κάνω για να μη συμβεί;». Με άλλα λόγια, το άτομο αρχίζει να αναπτύσσει μια νοσηρή αντίληψη για την επιβίωση του: πιστεύει ότι το να ζει ενώ τόσοι άλλοι χάθηκαν είναι λάθος του.

 

"Αφήστε τα παιδιά να είναι ελεύθερα. Ενθαρρύνετέ τα. Αφήστε τα να βγουν έξω όταν βρέχει. Αφήστε τα να βγάλουν τα παπούτσια τους όταν βρουν μια λιμνούλα με νερό. Και όταν το γρασίδι στα λιβάδια είναι υγρό από τις δροσοσταλίδες, αφήστε τα να τρέξουν πάνω του και να το ποδοπατήσουν με τα γυμνά τους πόδια. Αφήστε τα να ξεκουραστούν ειρηνικά όταν ένα δέντρο τα προσκαλεί να κοιμηθούν κάτω από τη σκιά τους. Αφήστε τα να φωνάξουν και να γελάσουν όταν ο ήλιος τα ξυπνάει το πρωί."-Μ. Μοντεσσόρι